Galapagos: Lost and Found!

Vandaag reizen we van Miami naar Guayaquil, de grootste stad van Ecuador. Tussendoor hebben we een stop in Venezuela om van rammelbak te wisselen. Waar we tijdens de eerste vlucht kapot gingen van de hitte door een haperend zonneschermpje, transformeerden we tijdens de tweede vlucht in een paar diepvriesklontjes door een airco die niet zachter kon. Enfin, we mogen niet klagen!

Bij aankomst in Guayaquil herhaalt Thomas zijn hoopvolle woorden: "altijd fijn als de bagage er weer is". Al snel zien we dat zijn backpack ondersteboven gehaald is door de Amerikaanse douane. Waarschijnlijk door het slagwapen, lijkend op een statief voor de camera. Niet lang daarna stopt de bagageband en kijken we elkaar vragend aan. F*ck... waar is de backpack van Vero? Relaxt, geen paniek, zal zo wel komen... Niet veel later vullen we een formulier in bij de 'Lost and Found' balie op het vliegveld. Blijkbaar is er ergens iets misgegaan, maar ze drukken ons op het hart dat het allemaal wel goedkomt. Of we morgenvroeg na 10.00 uur even willen bellen. In de inmiddels lege aankomsthal treffen we Julio, onze chauffeur, assistent, gids en guard. Het is even wennen in een nieuwe donkere stad, zeker als meteen na vertrek de deuren van de auto op slot moeten. Onze Spaanse taalgids komt direct goed van pas. Julio brengt ons naar het Airbnb-adres. Goed uitgerust met poort, hek, prikkeldraad en camerabewaking. Julio ziet enige angst in onze ogen en begeleid ons naar het winkelcentrum, waar we op zoek gaan naar wat kleding voor Vero. Hier blijkt het doodnormaal te zijn om je hele kar vol te laden en pas bij de kassa te beslissen welke producten je daadwerkelijk koopt. Heel handig. Vooral met versproducten. Diverse volle karren blijven staan en trouwe medewerkers brengen alles weer terug naar waar het vandaan komt. Eenmaal terug in ons appartement, inventariseren we wat we wél nog aan bagage hebben. We komen een heel end. Dit is tevens de verklaring voor de zwaardere backpack van Thomas. Qua kleding van Vero valt het echter tegen.

De volgende dag melden we ons al vroeg op het vliegveld. Hier krijgen we het verlossende bericht dat de backpack in Miami van de band is gevallen, maar vanavond met een volgende vlucht meekomt. Yeah! De rest van de dag slenteren we wat rond door deze grote, maar lelijke en grauwe stad. Bij zonsondergang melden we ons weer bij ons fort, waar we de avond volmaken met het nieuwe seizoen van House of Cards. Ideaal, de mogelijkheden van Netflix.

"Snel weg hier", is het eerste wat we 's ochtends tegen elkaar zeggen. We contacten Julio, die ons weer keurig afzet op het vliegveld. Lang niet geweest... We moeten even $40,- aftikken - voor weet ik wat - en vijf hele minuten voor vertrek boarden voor onze vlucht. Een vlekkeloze vlucht, waar we bij aankomst onze schoenen moeten zuiveren in een bak water en als welkom weer $100,- kunnen schokken voor toegang tot het reservaat, genaamd: de Galapagos Eilanden! Na een korte zoektocht naar ons Airbnb-adres, regelen we onze excursies voor de komende dagen en sluiten we af met een cocktailtje.

Onze eerste trip gaat naar het eiland Bartolomé, dat bekend staat om het mooie vulkanische landschap. Voor dag en dauw, rond de klok van 07.00 uur, pikt de bus ons op voor een ritje richting de haven. Meteen een merkwaardig tafereel. Een buschauffeur die claxoneert richting vogels. Al snel blijkt waarom. Na een rit van 45km hebben we helaas toch 3 - vast unieke - vogeltjes de gigantische voorruit zien koppen. Rest in peace amigo's! We vervolgen de reis met een twee uur durende boottocht richting Bartolomé. Hier komen we uit in een prachtige baai, waar Thomas met snorkel het water in stuift en Vero helemaal in haar nopjes is met haar nieuwe selfie-stick. De eerste beelden hebben de kletskus en groep 6 al ontvangen. Na een kennismaking met de eerste tropische vissen varen we door richting de vulkaan, die we doordrenkt met zweet tot de top hebben beklommen. Wauw, waanzinnig, geweldig, prachtig, te gek en ongelooflijk, zijn woorden die we in de klim naar de top telkens hebben uitgesproken. Check de foto's voor het uitzicht! 's Avonds genieten we na in een van de restaurantjes in de haven van Puerto Ayora, waarna we terugwandelen richting ons appartement.

De tweede trip gaat naar het eiland Santa Fé, waar ons beloofd is veel van het onderwaterleven van Galapagos te kunnen bewonderen. Dit boottripje gaat Vero duidelijk minder goed af. Met 10 man op dit kleine vlotte schip gaat het aardig te keer op de hoge golven. Ze houdt moed. Om ons heen kijkend zien we meer bleke passagiers in benarde posities verkeren. Vlak voor het eerste snorkelmoment wordt het haar dan toch teveel, waarna onze medereizigers worden getrakteerd op het voedermoment van zeer mooie tropische vissen. Weer opgeknapt springen we met snorkeluitrusting achter onze gids aan het water in. Even moeten we een paar verkleumde Amerikanen in wetsuits uitleggen dat een watertemperatuur van 21 graden wel meevalt voor een Hollander. Vervolgens reist mij al snel de vraag op hoe het kan dat Vero ooit haar PADI gehaald heeft. Nog nooit iemand zo zien stuntelen met een duikbril en een snorkel! Ze had beter haar zonnebril kunnen oplaten, aangezien ze meer boven, dan onder water heeft doorgebracht. Onderweg naar de tweede snorkelstop vangen we nog even een reusachtige vis, die na een kort gevecht keurig wordt binnengehengeld. In de verte zien we dan een grote groep zeeleeuwen, die enkele minuten later speels om Thomas heen zwemmen. Vero blijft maar op de boot. Op zoek naar meer zeeleven zwemt Thomas samen met de gids naar dieper water. Hier staan we oog in oog met mooie tropische vissen, roggen en twee zeeschildpadden. Dit laatste is echt enorm bijzonder om in de vrije natuur mee te mogen maken. We sluiten de excursie af met een uurtje bakken en relaxen op een heel mooi bounty baaitje met leguanen, exotische vogels, vissen en vele krabben.

We hebben nog een volle dag te besteden op de Galapagos Eilanden. We besluiten op eigen houtje het eiland Santa Cruz te verkennen. Hier ligt ook ons Airbnb. We beginnen de dag met een bezoek aan de vismarkt. We hebben geprobeerd dit spektakel in één foto vast te leggen, maar dit is vrijwel onmogelijk: vis die aan wal wordt gebracht, drie schreeuwende en bellende viswijven, waarvan er eentje gelijktijdig borstvoeding geeft, een zeeleeuw die een tonijn probeert te jatten en een tiental pelikanen die tussen de leguanen door visresten opvangen. Zoiets. We kijken ons de ogen uit. Na afloop nemen we de watertaxi naar een baaitje in de buurt. Van horen zeggen ligt hier een roze zoutmeer en een kraakhelder meertje tussen de rotsen. Na een klimtocht over de lavastenen hebben we ze gevonden. Wat een plaatje! We slenteren nog even richting het strand en pakken uiteindelijk de watertaxi terug naar de haven.

De dag van vertrek besluiten we nog te stoppen bij El Chato, een farm voor reuzenschildpadden. Hoe inmens groot en traag zijn die beesten! Vanuit de farm wijst de taxichauffeur ons op een grote lavagrot. Hij zet ons af bij een ingang en drukt ons op het hart dat hij aan het einde zal wachten. Godzijdank. Na een klim en tal van benarde posities zien we zijn lachende gezicht. Op naar het vliegveld, op naar Peru!

Tot binnenkort!

Groetjes,

Veronique en Thomas