Boliviano's

Vanavond start onze reis richting Bolivia, het land van zout, mijnbouw en 37 verschillende talen. We besluiten de bus te nemen naar Copacabana. Het is een rit van zo'n zes uur, met een nachtelijke overstap in Puno. Dit laatste hebben we geweten. Drie uur wachten op een uitgestorven busterminal. Vergelijkbaar met een stationshal, alleen dan inclusief vorst, gure wind en gammele stoeljes. Netflix sleept ons er doorheen! 
Rond de klok van vijf in de ochtend vervolgen we onze reis. Al vlot bereiken we de grens van Bolivia. Hier moet je de bus uit, wat stempels halen, formulieren invullen en dan lopend de grens over. Een leuk fenomeen! Na het stuk niemandsland staat de bus ons op te wachten voor de laatste kilometers.

In Copacabana, het stadje waar het strand van Rio de Janeiro de naam aan dankt, schieten we in de relaxmodus. Inmiddels een van onze primaire kwaliteiten. Al beklimmen we nog even de Cerro Calvario voor een schitterend uitzicht over de stad, maar voornamelijk brengen we de tijd door op het terras. Eventjes hebben we dat kenmerkende wintersportgevoel. Een beetje fris, maar heerlijk zo met een drankje in de zon!
Aan het begin van de avond nemen we een lokale bus richting La Paz. Voor zo'n €3,20 per persoon word je 3,5 uur getrakteerd op een ware hel! Wat een dwaas achter het stuur. De enige gelijkenis die ik kan bedenken is met de kaskraker Speed. Plankgas over zeer slecht begaanbare wegen, met zo nu en dan een kreet van angst door enkele medereizigers van het vrouwelijke geslacht. De onrust van Vero zullen we ter afwisseling niet beschrijven, maar met flinke zweetoksels bereiken we onze eindbestemming.

De komende dagen vertoeven we in La Paz. Niet de hoofdstad, maar wel de grootste stad van Bolivia. Even Paz op de plaats, want het reizen eist zo z'n tol. We brengen de ochtend veelal door in bed en in de middag verkennen we de stad. Dit gaat gepaard met shoppen, sushi, kaasplankjes, biertjes en cocktails. Vooral het bezoeken van de lokale chaotische marktjes zijn hierbij een ware attractie. We zijn helaas wat terughoudend met het vastleggen van enkele close-ups, maar de gemiddelde marktkraam telt meer soorten groenten en fruit, dan tanden in de mond van de verkoopster. We sluiten La Paz af in café Sol y Luna, eigendom van twee Nederlanders. We drinken hier een pintje met twee Belgen die eveneens figureerden in de film Speed. Zij gaan vast naar het koude Uyuni, wij gaan eerst enkele dagen de jungle in.

Onze driedaagse trip naar de jungle nabij Rurrenabaque hebben we redelijk last minute geregeld. Wrong choice! We hadden de bus afgezworen, maar helaas geen plek meer in het vliegtuig. Waar je normaal in 45 minuten over de bergen vliegt, dealen wij op de heenweg met een taxirit. Zo'n acht uurtjes is ons beloofd.
Opgepropt met vier Bolivianen en de chauffeur vertrekken we twee uur te laat richting eindbestemming. Na enkele uren stopt de taxi in Caranavi. Hier eten we wat op straat en stappen na enige onduidelijkheid over in een andere taxi. Blijkbaar moeten we nog een eind. Vero deelt de nieuwe chauffeur vanuit haar Spaanse boekje direct mede dat de snelheid laag moet blijven. Waarop hij zijn rijbewijs laat zien. In het donker over onbegaanbare bergpassen is geen pretje.
Uiteindelijk bereiken we om 02.00 uur in de nacht onze eindbestemming Rurrenabaque. Gewapend met onze voucher kijken we uit naar het gereserveerde hostel. Helaas heeft de taxichauffeur geen flauw idee waar we moeten zijn. Daar sta je dan, midden in de nacht in een uitgestorven dorpje. Wij geen Spaans, de chauffeur geen Engels. Dit zijn de momenten dat bij Thomas het irritatieniveau richting rood schiet.
We besluiten te overnachten in hetzelfde hostel als onze medepassagiers. Gelukkig is er op het dakterras nog een kamertje vrij. Voor het eerst gebruiken we de lakenzak. Wat een gare bende. En dan hebben we het nog geeneens over de ratten, blaffende honden of kakelende kippen op de achtergrond.

Na een 'heerlijke' nacht van vier uurtjes vinden we het agentschap waarmee we de jungle in trekken. Uiteraard claimen we eerst de kosten van de overnachting en na enkele excuses zitten we toch in de taxi naar Santa Rosa. Samen met Jonas, onze junglevriend uit Keulen. Weer zo'n fijne rit over stenen, zand en heel veel stof. De dagen die hierop volgen zijn nauwelijks samen te vatten. Zéér bijzonder om met een smal bootje naar je lodge te varen en onderweg de meest bijzondere dieren te spotten. In de volgende dagen zien we o.a. piranha's, apen, aligators, schildpadden, exotische vogels en dolfijnen. Gewoon, zo voor je slaapkamerraam! Het slapen in de jungle is wel een dingetje. Zo hebben we dagelijks een ritueel om eerst alle giga spinnen en reuze padden te verjagen. Maar eenmaal in de klamboe vallen toch de ogen dicht.

De terugweg is er weer een om over naar huis te schrijven. Met negen personen opgepropt in een te kleine taxi. Denk je daarbij in dat de ramen aan de linker zijkant niet meer dicht gaan en dat de chauffeur continue van slaap zit te knikkebollen. Niet alleen bezweet, maar ook volledig oranje door het stof komen we aan op een lokaal vliegveldje. Samen met 17 anderen vliegen we binnen het uur weer naar La Paz. Eindelijk weer in de bewoonde wereld! Al gaat de overstap naar Uyuni niet van harte. Thomas dealt wederom met hoogteziekte en gaat toch maar aan pillen. Daarnaast heeft het vriendelijke agentschap ons de verkeerde luchtvaartmaatschappij en vertrektijd doorgegeven, waardoor het even spannend is of we daadwerkelijk wel verder kunnen. Na wat telefoontjes en vijftig minuten vliegen bereiken we dan toch Uyuni, met een temperatuurverschil van zo'n 30 graden. Vanuit dit koude dorp starten we een driedaagse trip door het zuiden van Bolivia.
In Uyuni hebben we een heerlijk hostel, met zo nu en dan een warme douche. Ook treffen we hier per toeval Katrien en Stijn, twee Belgen die gelijktijdig met ons in de jungle verbleven. De wereld is klein! De dag in Uyuni ondernemen we vrij weinig. Maar de tijd dat Vero haar collega's de laatste schooldag vieren besteden wij zeer zinvol! Zo speuren we naar een wasserette voor onze 10 kilo was en zoeken eindeloos naar dé deo van Thomas. Je moet íets, maar waarschijnlijk is het een stilte voor de storm...

Dan ons vertrek naar het zuiden van Bolivia. Gisteren hebben we al kennisgemaakt met Saoul. Onze gids, medic, chauffeur, fotograaf, kok en monteur. In zijn 4x4 verkennen we de komende drie dagen de meest uiteenlopende natuurverschijnselen. Voor de dagen die volgen verwijzen we jullie door naar de foto's. De grootste zoutvlakte ter wereld, bijzondere dieren, geisers, gekleurde lagunes en reusachtige rotspartijen die volgen zijn simpelweg niet te beschrijven. We genieten volop! Bijzonder zijn ook de twee nachten. Zo slapen we eerst in een zouthotel, volledig opgebouwd uit... zout. De tweede nacht liggen we met slaapzak, vier dekens, kruiken en onze vier medereizigers in een klein koud kamertje. Met een temperatuur van -10 graden zeggen de kenners.

Bij het boeken van de trip hebben we besloten op de laatste dag de grens met Chili te passeren. Net die extra stempels in het paspoort en op de mountainbike nog de maanvallei van San Pedro de Atacama beklimmen. Erg mooi! Vooral ook de helm en het hesje dat we hierbij moeten dragen. Ondanks onze Hollandse fietsroots, voelen we de tocht dagen later nog aan onze derrière!
Grappig is ook dat we in het dorp wederom onze Belgische medereizigers treffen. Uit het grote aanbod aan restaurants kiezen we voor exact hetzelfde. Toeval bestaat blijkbaar!

Al met al staan de afgelopen dagen voor eeuwig in ons geheugen gegrift. Met de prachtige natuur van Bolivia in het bijzonder. Nu gaan we door naar Argentinië voor de laatste maand van onze reis.

We houden jullie op de hoogte!

Ciao!

Veronique en Thomas