Het rijk der Inca's

De luxe vakantie zit er op en het tijdelijk leven als échte reiziger begint! We hadden voorgenomen niet héél veel te schrijven, maar dit wordt een lange... 

Na onze geweldige ervaring van de Galapagos Eilanden reizen we door naar Peru. Naar Cusco om precies te zijn. Of Qosco, Cuzco, het is maar net hoe het geschreven wordt. In elk geval een unieke stad in Peru. Deze oude Incahoofdstad staat op de Werelderfgoedlijst van UNESCO. We overnachten tussendoor één nacht in Lima, maar deze grauwe en lelijke miljoenenstad is het vernoemen eigenlijk niet waard.

Eenmaal aangekomen op het vliegveld van Cusco staat ene Lucas ons op te wachten. Het neefje van de host neemt ons mee naar het Airbnb waar we de komende dagen verblijven. Binnen zeer korte tijd worden we geconfronteerd met de gevolgen van onze vlucht. Waar Lima rond zeeniveau ligt, is Cusco gelegen op een hoogte van 3400 meter. Iets te veel van het goede en een succesformule voor zogenaamde hoogteziekte. Een barstende hoofdpijn en duizeligheid tot gevolg. We doen vandaag rustig aan om enigszins te aclimatiseren. Wel genieten we 's avonds om de hoek nog even van een goed stukje kip met friet en rijst. Voor nog geen €3,30. Zo kan het dus ook...

De volgende dag besluiten we rustig aan te doen en gewapend met reisgids het centrum van Cusco te verkennen. Een prachtige stad met unieke panden, pleinen en kerken. Je ziet duidelijk de restanten uit het Incatijdperk, maar ook de Spaanse invloeden van na de verovering zijn kenmerkend.

Wat opvalt zijn de vele protesten van ontevreden leraren in deze stad. Vast iets met werkdruk ofzo. Vero voelt meteen enige connectie. Het lijkt Nederland wel. Alleen gaan hier de kinderen door stakingen echter al twee weken niet meer naar school! Als laatste gaan we op verzoek van chocofreak Frank nog op zoek naar een uniek stukje chocolade. Enkel verkrijgbaar in Peru. Érg lekker en inmiddels is er een doosje op weg naar Nederland. 

Voor onze volgende dag hebben we een trip geregeld door Sacred Valley, waarmee we een beter beeld krijgen van de regio rondom Cusco. We stoppen op diverse prachtige plekken, maar na ongeveer een uurtje knakt het dan toch. We bezoeken een lokale edelsmid en na een kort intermezzo loopt Vero naar buiten met een paar handgemaakte zilveren oorbellen. De druk is weer even van de ketel! We vervolgen de reis en bezoeken in Písac een archeologisch park met de overblijfselen van een Incadorp. Hierna maken we kennis met een Peruaanse lunch. In een vreetschuur welteverstaan. Holy, wat een drukte... maar eigenlijk best lekker!Verdoofd door de Norit, maar met een volle buik gaan we door naar Ollantataytambo. Een uniek en afgelegen dorpje in het Andesgebergte met indrukwekkende ruïnes. We besluiten de klim te wagen en het uitzicht op de top is dan ook prachtig!Op de weg terug naar Cusco stoppen we nog kort bij een traditioneel dorp, waarna we moe en voldaan onze kussens raken. 

We hebben vakantie toch? Hoezo dan een jengelende wekker om 06.00 uur? Dit zijn toch de eerste gedachte die door je heengaan op de dag van vertrek richting Machu Picchu. Lucas pikt ons al vroeg op en wijst ons de juiste bus. Wel zo handig, want we zijn niet de enige die een excursie richting hét wereldwonder gaan maken. Tijdens het vervolg van de busrit van zo'n zeven uur staan we oog in oog met de meest prachtige creaties van moeder aarde. Pacha Mama, voor intimi. Wat een landschap!

Het laatste uur van de rit rijden we letterlijk op de rand van de afgrond. Voor die Vero niet goed kennen, ze zit op dat moment dus écht op hete kolen! Zeker als we ook nog een lekke voorband erbij krijgen, tot ergernis van onze chauffeur. Hij is immers diegene die in de stromende regen 'effe moet wisselen'. Gelukkig is het einde in zicht en worden we een kilometertje voor de befaamde spoorrails gedropt door onze chauffeur. Oké, en nu? Een spoorrails gaat altijd twee kanten op en we besluiten daarom de rest van de groep maar te volgen. Een slimme Zweed loopt ons tempo en weet te vertellen dat we hemelsbreed 3,4km zijn verwijderd van het eindstation Aguas Calientes.

Vol goede moed zetten we de pas er in. Vreselijke ondergrond met al die kiezelstenen, maar met de zon op je voorhoofd is het goed te doen. Zelfs voor de tedere voetjes van Vero en het kantoorgestel van Thomas. So far, so good! Dan vallen plots de eerste druppels. Snel de regenjas uit de tas en Vero trekt ook een eerste poncho uit de plastic. Een korte pauze onder een boom, maar we moeten verder want het wordt langzaam donker. De minuten, kwartieren en uren die dan volgen zijn voor onze semi-avontuurlijke-westerlingen een ware hel! Onze vrienden van defensie hebben hier vast opbeurende woorden voor, maar het was simpelweg verschrikkelijk. Doorweekt tot op het ondergoed, zeiknatte voeten, koud, donker en werkelijk geen idee hoelang deze tocht nog gaat duren. Thomas vooral overigens, want hij weigerde de eerste kilometers zo'n simpele poncho te dragen. Uiteindelijk blijken de 3,4km hemelsbreed zo'n 12km te zijn alvorens we in het donker Aguas Calientes bereiken. Dånke Svenska friend. 

03.45 uur en de wekker gaat. Volgens mij hadden we eerder al gezegd dat dit niet geheel binnen onze opvatting van een vakantie valt. Echter, als je ergens aan begint moet je het ook afmaken. Gisteravond twijfelde we half bevroren nog even aan de busvariant, maar we wagen ons toch aan de klim! Hop, de natte kousen, broek en shirts weer aan en vertrekken maar. Het eerste uur is de zaklamp van (schoon)pap een uitkomst. In zo'n bos zie je geen hand voor ogen in het donker. Als een van de eerste die-hards starten we aan de klim. Al snel word je weer herinnert aan de grote hoogte waarop we ons bevinden. Elke paar minuten even een adempauze voor we de volgende serie trappen trotseren. Zelfs met een paar sportlongen ben je hier zo bekaf. 

Na een tocht van 2 uur bereiken we de top van de berg en zien we de ingang van Machu Picchu. We treffen onze gids en beginnen aan een rondwandeling. Eigenlijk kun je een wereldwonder niet beschrijven. Je moet het met eigen ogen zien. De natuur die we zien is mooi, maar het imposante Incadorp dat we aantreffen op deze uitzonderlijke locatie is uniek. Verder geen woorden voor nodig.We maken samen met onze Zweedse vriend nog een wandeling naar de top, waarna we met een stempel in ons paspoort de tocht bergafwaarts inzetten. De weg terug langs het spoor verloopt nu zonder vertraging waardoor we tussendoor nog veel van de omgeving kunnen genieten. Nog even een killing busrit van 7 uur, heerlijke warme douche en uitgeput het bed in.

Na de uitputtingsslag van de Machu Picchu besluiten we het even rustig aan te doen. Wasje, terrasje en met de meest luxe nachtbus door naar Arequipa. Hier aangekomen slapen we in een goed aangeschreven hostel. We moeten toch eens onder de mensen komen, vinden we zelf. Nou... niemand te zien hier. En zelfs het plafond van VieCuri kende een stevigere constructie alvorens het naar beneden kwam.In Arequipa boeken we een trip naar de Colca Canyon. Verder brengen we met heerlijk weer de dag door op een dakterras en sluiten we af met alpacasteak, alpacaribs en een goed flesje rode wijn. 

Wederom vroeg de wekker want onze bus richting Colca Canyon wacht. Een waanzinnige rit van zo'n vijf uur, die we geregeld onderbreken voor unieke plaatjes. Zo staan we oog in oog met actieve vulkanen, uitzonderlijke dieren en besneeuwde bergtoppen. Ook bereiken we een nieuwe mijlpaal op onze trip. Een hoogte van 4910 meter boven zeeniveau. Daarnaast leert onze gids ons het traditionele kauwen op cocabladeren. Waar wij in Nederland slechts één van de vele vitaminen benutten, nuttigen ze de plant in Peru tegen kwaaltjes als hoogteziekte, hoofdpijn, buikpijn, stress, tandpijn, and so on...

Na de middag worden we met ons tweeën afgezet in Yanque. Super knusse lodge waar we een regionale lunch krijgen voorgeschoteld en vanavond overnachten. In de namiddag gaan we op pad met een privegids die ons meer van de omgeving laat zien. Aan het einde van deze wandeling worden we getraktreerd op een duik in enkele hotsprings. Hier waren we aan toe. De 17-jarige gids gaat in op ons one-time-offer en vergezeld ons in de spring. Na dit relaxmoment met biertje lopen we de laatste kilometers richting de lodge. Voor het avondeten besluiten we naar het dorpsplein te lopen. Hier hebben we de keuze uit precies één restaurant. In de kou nuttigen we een burger en dan snel onder het wol!

Om 06.00 zitten we aan het ontbijt. Inclusief verse, maar bedorven jus d'orange. Rond 09.00 uur bereiken we de Colca Canyon. Dit is hét moment waarop de koude nachtlucht wordt verwarmd door de eerste zonnestralen, met goede termiek als gevolg. Dit is ook hét moment dat condors met een reikwijdte tot 3 meter op zoek gaan naar voedsel. Buiten het indrukkende uitzicht zien we eerst niets, maar het duurt niet lang voordat diverse condors tussen de rotsen zweven. Magische beesten!

Na 1,5 uur vogelspotten gaan we met de bus terug richting Arequipa. Hier nemen we een frisse douche en we maken ons klaar voor de nachtbus naar Copacabana, Bolivia! 

Hasta luego,

Veronique y Thomas